Tα κακοτράχαλα τα βουνά είναι ο τόπος μας, καθώς δεν έχει η Ελλάδα τεράστιες εύφορες πεδιάδες. Στα βουνά ιδιαίτερα είχαν τα λημέρια τους οι κλέφτες και οι αρματολοί. Εκεί έγιναν μάχες μεγάλης γενναιότητας και υπήρχε πάντοτε η ελευθερία.

Σε αυτά τα ελεύθερα βουνά χορεύει η Ιστορία του τόπου μας μέσα από μορφές που υπηρέτησαν τη λευτεριά. Χαίρονται την ελευθερία τους και χορεύουν με μουσικές από το σουραύλι, τον ζουρνά και τον ταμπουρά (μουσικά όργανα). Πρώτος ο Νικηφόρος, πιθανόν ο Νικηφόρος Φωκάς, ο αυτοκράτορας που ελευθέρωσε την Κρήτη από τους Άραβες και στήριξε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Μετά ο Βασίλειος Διγενής Ακρίτας, που υπερασπίστηκε τα ακριτικά σύνορα από τους Άραβες και λέγεται ότι μόνο ο Χάρος τον νίκησε. Ο γιος της αυτοκράτειρας Άννας της Κομνηνής που διοίκησε με αγάπη στην Ελλάδα. Και από τη νεότερη ιστορία ο Νικηταράς ο «Τουρκοφάγος», ο οποίος αγάπησε με όλη του την καρδιά την πατρίδα.

Αυτή η πατρίδα είναι μικρή, μια φλούδα γης, αλλά είναι δική μας. Με την ευλογία του Θεού και τους αγώνες σώθηκε από το τσακάλι και την αρκούδα, δηλαδή τους εχθρούς τους ύπουλους και τους ισχυρούς. Αυτός ο αγώνας για τους Έλληνες από το σκοτάδι στη λευτεριά είναι ένα πανηγύρι που κρατάει χρόνια, από άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα.

Κριτής κι αφέντης είναι ο Θεός. Οι Έλληνες έχουν πάντοτε την αναφορά τους στην πίστη τους στον Θεό, που αυτή κατευθύνει τις πράξεις τους. Αυτό αποδεικνύει το ότι δραγουμάνος του Θεού, δηλαδή ο διερμηνέας του θελήματός Του, είναι ο λαός.

Είναι ο κάθε Έλληνας της μακραίωνης ιστορίας μας που αγωνίζεται να κρατήσει ελεύθερη αυτή τη μικρή γη με τη βοήθεια και την καθοδήγηση του Θεού.