Οι Άγγλοι στο νησί
1821-1931
Οι Άγγλοι
στο νησί
1821-1931
Φίλοι αληθινοί
Ανδρεάς Ζάκος
Χαρίλαος Μιχαήλ
Φίλοι αληθινοί
Ανδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαήλ
«Επειδή γνωρίζω για ποιον σκοπό θα εκτελεσθώ αισθάνομαι τον εαυτό μου ισχυρό και γαλήνιο. Τι κι αν ζήσω 50 και 60 χρόνια, πάλι θα πεθάνω και μάλιστα άδοξα. Δεν θέλω να λυπάστε καθόλου για μένα…» (Χαρίλαος)
«Αγαπητέ αδερφέ, όταν θα πάρεις το γράμμα μου αυτό, θα έχω φύγει για πάντα. Η ώρα του θανάτου πλησιάζει. Μα στην ψυχή μας φωλιάζει η ηρεμία.
Δεν μπορούμε ν’ ανακαλύψουμε κάτι λυπηρό στον θάνατο που μας περιμένει. Νομίζω πως με την εκτέλεση θα μείνω πάντα νέος κι αθάνατος.» (Ανδρέας)
Τα νιάτα της Κύπρου
Μαρτυρίες από την Κύπρο
Γράμμα Ζάκου
Γράμμα Μιχαήλ
Το λιοντάρι της Βάβλας
Παρίδης Μιχαήλ
Το λιοντάρι της Βάβλας
Παρίδης Μιχαήλ
Όταν φαίνεται το αυτοκίνητο με το νεκρό σώμα του αγωνιστή, όλο το χωριό γονατίζει για να περάσει ο μεγάλος ήρωας της Βάβλας ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο. Γονατίζει και η λεβέντισσα μάνα του: «Εκείνα είχε στον νου του ο γιος μου, εκείνα πεθυμούσε. Εκείνα που πεθυμούσε, για 'κείνα έδωσε τη ζωή του».
Αλυσίδες της ελευθερίας
Αλυσίδες της ελευθερίας
Η δική μας ομάδα έκανε και μία πρωτοτυπία. Παραταχθήκαμε σχηματίζοντας τη λέξη «ΟΧΙ».
Μια άλλη ομάδα έκανε τη δοξολογία.
Μετά τη δοξολογία, οι διαταγές του διευθυντή του στρατοπέδου ήταν να κατέβουν απ’ τους ψηλούς ιστούς οι σημαίες.
Στη δική μας ομάδα κανένας δεν κατέβασε το περήφανο πανί από τον ιστό του.
Ηρώων γη
Στίχοι
Όλη η φύση κοιμάται,
τη ναρκώνει το κρύο
κι εγώ φεύγω λαλώντας
το στερνό μου «αντίο».
Και τη μάνα φιλώντας
την κοιτάζω να κλαίει.
«Μάνα, μην κλαις», της λέω,
«μάνα, μην κλαις» και κλαίω.
Κι όλο πάω και τρέχω
και το δάκρυ της σβήνει
για μια μόνο στιγμούλα·
και μιαν άλλη μανούλα,
την Ελλάδα μας έχω,
π' όλο κλαίει κι εκείνη.
Στου βουνού τη ραχούλα,
σ' ανθοστόλιστα πλάγια,
τη γλυκιά μου μανούλα
ψάχνω να 'βρω την άγια.
Θ' ανεβαίνω ραχούλες,
χιονισμένες κορφές,
ώσπου να 'βρω ηρώων
γη κι ηρώων μορφές.
Κι όλο πάω και τρέχω…
Όλη η φύση κοιμάται,
τη ναρκώνει το κρύο
κι εγώ φεύγω λαλώντας
το στερνό μου «αντίο».
Και τη μάνα φιλώντας
την κοιτάζω να κλαίει.
«Μάνα, μην κλαις», της λέω,
«μάνα, μην κλαις» και κλαίω.
Κι όλο πάω και τρέχω
και το δάκρυ της σβήνει
για μια μόνο στιγμούλα·
και μιαν άλλη μανούλα,
την Ελλάδα μας έχω,
π' όλο κλαίει κι εκείνη.
Στου βουνού τη ραχούλα,
σ' ανθοστόλιστα πλάγια,
τη γλυκιά μου μανούλα
ψάχνω να 'βρω την άγια.
Θ' ανεβαίνω ραχούλες,
χιονισμένες κορφές,
ώσπου να 'βρω ηρώων
γη κι ηρώων μορφές.
Κι όλο πάω και τρέχω…
Δυο μάνες είχε ο ποιητής και αγωνιστής Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Τη μητέρα, που τον έφερε στον κόσμο και τον μεγάλωσε, και την Ελλάδα. Η Ελλάδα τον καλεί. Για χάρη της αποχαιρετά την άλλη μάνα του με δάκρυα και ακολουθεί τον δρόμο της Λευτεριάς. Εκεί στα χώματα της μάνας-πατρίδας ψάχνει να βρει ήρωες.
Σκοπός ιστοσελίδας
H ιστοσελίδα fotis-istoria.gr έχει σκοπό να γνωρίσουν οι νέες γενιές την ιστορία της πατρίδας μας και να εμπνευστούν από αυτή. Έχει μόνο επιμορφωτικό χαρακτήρα και δεν έχει ούτε κερδοσκοπικό ούτε διαφημιστικό σκοπό.
Πνευματικά δικαιώματα
Για τη δημιουργία αυτής της ιστοσελίδας χρησιμοποιήθηκαν εικόνες από διάφορες διαθέσιμες πηγές. Διατηρούμε την αποκλειστικότητα μόνο των απολύτως δικών μας δημιουργημάτων (κείμενα-εκτέλεση τραγουδιών-δομή).
