Άκουσε...

ή διάβασε...

1940. Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος συνεχίζεται. Στο μέτωπο που έχει δημιουργηθεί οι μάχες είναι σκληρές. Οι τραυματίες και τα θύματα αναρίθμητα και από τις δύο πλευρές. Τα νοσοκομεία της εποχής έχουν γεμίσει κυριολεκτικά από τραυματισμένους στρατιώτες. Παντού, όπου κι αν έστρεφε κανείς το βλέμμα του, αυτό που αντίκριζε ήταν πληγωμένοι και βαριά τραυματισμένοι άντρες.

Μια μέρα, ένα τέτοιο νοσοκομείο επισκέφτηκε η Σοφία Βέμπο, μια τραγουδίστρια της εποχής εκείνης, η οποία με τα τραγούδια της ενθάρρυνε τους Έλληνες στρατιώτες. Καθώς γυρνούσε από κρεβάτι σε κρεβάτι προσπαθώντας να παρηγορήσει και να στηρίξει τους στρατιώτες μας, παρατήρησε κάποια στιγμή έναν νεαρό τραυματία, ο οποίος είχε χάσει την όρασή του κατά τη διάρκεια μιας μάχης. Η καρδιά της σφίχτηκε. Πλησίασε κι άρχισε να του μιλά, για να του δώσει κουράγιο. Εκείνος στεκόταν λιγομίλητος, την άκουγε και κυρίως, ζητούσε ανυπόμονα να μάθει νέα από το μέτωπο. 

Σε κάποια στιγμή τα μάτια του νεαρού στρατιώτη άρχισαν να βουρκώνουν. Σε λίγο, ο στρατιώτης εκείνος, που μέχρι πριν λίγες μέρες πολεμούσε τον εχθρό στα δύσβατα βουνά της Αλβανίας σαν λιοντάρι, έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Η Βέμπο βλέποντάς τον, συγκινημένη, σταμάτησε να μιλά. Δεν ήξερε τι άλλο να πει προκειμένου να τον βοηθήσει. Δεν ήταν και μικρό πράγμα αυτό που του είχε συμβεί! Είχε χάσει ολοκληρωτικά και για πάντα την όρασή του. Έμειναν κι οι δύο σιωπηλοί για μερικά δευτερόλεπτα. Κάποια στιγμή, ο στρατιώτης γύρισε το γεμάτο δάκρυα πρόσωπό του προς τη Βέμπο και της είπε:

Δεν κλαίω για τα μάτια που έχασα, αλλά γιατί δεν έχω άλλα δύο να τα δώσω για την πατρίδα.

Εκείνη, μόλις τ’ άκουσε αυτό, τα έχασε. Δεν ήξερε τι να πει. Η συγκίνησή της έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Είχε πάει κοντά του για να τον παρηγορήσει, αλλά τελικά αυτό δεν χρειαζόταν. Το μόνο που ήθελε ο νέος εκείνος, ήταν να ξαναγυρίσει και να πολεμήσει στο μέτωπο, στο πλευρό των υπόλοιπων Ελλήνων, για την ελευθερία της πατρίδας μας.

Άκουσε...

ή διάβασε...

Στίχοι τραγουδιού «Σε σας»

Σ’ εσάς, που για τη λευτεριά και την τιμή

µε του Χριστού την πίστη στην ψυχή

για την πατρίδα αγωνιστήκατε. (2)

Σ’ εσάς, που του θανάτου την αψηφισιά

και τη μεγαλοσύνη της καρδιάς

κληρονομιά σ’ εμάς αφήσατε. (2)

Σ’ εσένα, Σουλιώτισσα, μάνα γενναία,

Ηπειρώτισσα, καπετάνισσα,

σ΄εσέ, Μακεδόνισσα, Θρακιώτισσα κόρη 

κι αδερφή Ψαριανή λεβέντισσα, 

που χάρισες συ στον αγώνα

αδάμαστα τα κλεφτόπουλα 

και ναυμάχους φοβέρας στα πέλαγα,

διαλεχτά Ελληνόπουλα.

Και σ’ εσένα που είδες να σβήνουν

οι ελπίδες και τα χρυσόνειρα,

Μικρασιάτισσα, Μεσολογγίτισσα, 

της θυσίας αρχόντισσα.

Και σ΄ εσένα, μικρή Κυπριοπούλα,

που ακόμα προσμένεις και ζητάς

αναστάσιµα και γλυκοτόνιστα

ν᾿ ακουστούν νικητήρια.

Σ’ εσάς, που για τη λευτεριά και την τιμή…

Σ’ εσάς, γυναίκες Ελληνίδες, η καρδιά

μ’ ευγνωμοσύνης δάφνη και μυρτιά

ξανά με σέβας υποκλίνεται.

Σ’ εσάς.

Σκέψεις για το τραγούδι «Σε σας»

Το τραγούδι αναφέρεται στις γυναίκες της Ελλάδας, οι οποίες αγωνίστηκαν για την πατρίδα κατά τη διάρκεια της ιστορίας μας. Στις μητέρες, κόρες, αδερφές… Δεν πολέμησαν οι περισσότερες στα πεδία των μαχών, όπως οι Σουλιώτισσες, αλλά προσέφεραν με τον δικό τους τρόπο. Γέννησαν και ανέθρεψαν ανθρώπους ελεύθερους στην ψυχή, που δε δίστασαν να θυσιαστούν για την ελευθερία. Γυναίκες που άντεξαν τον ξεριζωμό και την ήττα του πολέμου, όπως οι Μικρασιάτισσες και οι Μεσολογγίτισσες. Άλλες που πάντα ελπίζουν για τη νίκη.

Αυτές οι Ελληνίδες μάς άφησαν μια μεγάλη κληρονομιά, το θάρρος, την ελπίδα, την πίστη, ώστε να μη φοβόμαστε - ούτε και τον θάνατο - όταν πρόκειται να αγωνιστούμε για την ελευθερία. Σε όλες αυτές ο καθένας μας προσφέρει την ευγνωμοσύνη του και υποκλίνεται με σεβασμό, γιατί αυτές ήταν, είναι και θα είναι οι κρυφές μεγάλες ηρωίδες.

 Άκουσε...

ή διάβασε...

Ο Ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού, Γεώργιος Παυλίδης:

«Προ της επιθέσεως των Ιταλών της 9ης Μαρτίου 1941 είχαμε κατασκηνώσει λίγο πιο κάτω απ’ το χωριό Τοσκέσι… Κάναμε τεχνητή απόκρυψη των σκηνών και των πυροβόλων με κλαδιά δέντρων. Μια βραδιά είχε βρέξει και δεν ρίξαμε κλαδιά στη σκηνή μας. Το πρωί ερχόταν ένα αναγνωριστικό ιταλικό αεροπλάνο. Έπαιρνε φωτογραφίες και αν ανακάλυπταν παραλλαγή του χώρου, έρχονταν και βομβάρδιζαν. Έτσι και την ημέρα εκείνη ήλθε, βρήκε τη σκηνή χωρίς καμουφλάζ, τη φωτογράφισε και μετά από μιάμιση ώρα ήλθαν 15-20 αεροπλάνα στούκας, που κατέβηκαν στα 30-35 μέτρα χαμηλά και άρχισαν να σπέρνουν βόμβες.

Τρέξαμε να κρυφτούμε. Εγώ χώθηκα σ’ ένα σωρό από τσουβάλια. Οι κρότοι ήταν εκκωφαντικοί. Είχε καλυφθεί από καπνούς όλος ο καταυλισμός. Όπως ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα, έβλεπα καθαρά το αεροπλάνο, τον αεροπόρο, τα χέρια του, τις βόμβες. Είπα μέσα μου: Τώρα ήρθε το τέλος μου. 

Επιτέλους, κάποτε τα αεροπλάνα έφυγαν. Με δισταγμό σηκώθηκα. Δεν ακουγόταν κανένας θόρυβος. Ησυχία θανάτου. Μονολόγησα: «Εγώ μόνο ζω». Όμως, σιγά σιγά έβλεπα να σηκώνονται μερικά κουρέλια. Λίγο λίγο γέμισε ο τόπος.

Ζητωκραυγές, σταυροκοπήματα παντού. Ο Διοικητής διατάσσει προσκλητήριο. Και το θαύμα: Μέσα σε αυτή τη φωτιά του σιδήρου δεν είχαμε ούτε έναν στρατιώτη νεκρό ή πληγωμένο. Ο Διοικητής δέχτηκε την πρότασή μου να κάνουμε μια ευχαριστήρια Θεία Λειτουργία. Κοντά μας ήταν ο στρατιωτικός ιερέας. Συγκεντρωθήκαμε και αποφασίσαμε να γίνει πρώτα εξομολόγηση. Πράγματι εξομολογήθηκαν αξιωματικοί και οπλίτες και το πρωί σε μια μεγάλη σπηλιά έγινε η Θεία Λειτουργία. Εκείνες τις μέρες περπάτησε ο Θεός ανάμεσά μας».