Άκουσε...

ή διάβασε...

 Άκουσε...

ή διάβασε...

Στις 9 Μαρτίου 1941 ήταν η Κυριακή της Ορθοδοξίας και η μνήμη των Αγίων Σαράντα Μαρτύρων που ήταν και εκείνοι στρατιώτες. Από νωρίς το πρωί οι Έλληνες στρατιώτες ετοιμάστηκαν για τη Θεία Λειτουργία. Την ίδια όμως ώρα άρχισε να ρίχνει το ιταλικό πυροβολικό. Οι όλμοι και οι οβίδες σαν βροχή έσκαγαν κοντά στο σπίτι όπου είχαν για κατάλυμα. Ο διοικητής πλησίασε τον ιερέα του τάγματος, τον π. Χρυσόστομο, και με δισταγμό τον παρακάλεσε να μην κάνουν τη Θεία Λειτουργία και οι στρατιώτες να κρυφτούν στα χαρακώματα ώστε να προστατευτούν. Όμως, ο π. Χρυσόστομος του απάντησε αποφασιστικά: 

- Σήμερα επιβάλλεται να κάνουμε τη Θεία Λειτουργία και ο Θεός θα μας προστατέψει. 

Και πράγματι οι στρατιώτες μαζεύτηκαν σε ένα μικρό δωμάτιο που χρησίμευε ως ναός και η Θεία Λειτουργία ξεκίνησε. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και μια οβίδα «έγλειψε» τον τοίχο του κτηρίου και καρφώθηκε στο έδαφος χωρίς να σκάσει. Αν έσκαγε, σίγουρα θα σκοτώνονταν όλοι. Μια άλλη καρφώθηκε στο χώμα παραπέρα δίχως να προκαλέσει ζημιά. Τα πυρά του εχθρού, καθώς περνά η ώρα, πυκνώνουν και πέφτουν ασταμάτητα. Όμως η Θεία Λειτουργία προχωρεί. Οι άνδρες που βρίσκονται μέσα στο μικρό δωμάτιο περιφρονούν τον κίνδυνο. Μένουν στητοί, ακίνητοι σαν λυγερές οξιές. Συμμετέχουν με ευλάβεια στο Μυστήριο.

Η στιγμή της Θείας Κοινωνίας θα μείνει αξέχαστη σε όλους. Καθώς προσέρχονται οι στρατιώτες για να κοινωνήσουν, κλαίνε. Και τα δάκρυά τους πέφτουν στην αγία λαβίδα. Έτσι, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού αναμιγνύονται με τα δάκρυα των ηρώων.

Σαν κοινωνήσανε όλοι τους, ο βομβαρδισμός τελείωσε και με έκπληξη διαπίστωσαν πως όλοι τους ήταν ζωντανοί και το δωμάτιο - ναός άθικτο από τις τόσες οβίδες. Μα σαν βγήκαν, αντίκρισαν ένα φοβερό θέαμα που κι αυτό θα τους έμενε αξέχαστο. Τέσσερις στρατιώτες δείλιασαν και αντί να παραμείνουν στη Θεία Λειτουργία, θέλησαν να προφυλαχτούν σε ένα χαράκωμα. Όμως μια οβίδα έσκασε δίπλα τους και τους σκότωσε. Το απόγευμα ο π. Χρυσόστομος τέλεσε την νεκρώσιμη ακολουθία.
Την ίδια μέρα έγραψε με συγκίνηση στο ημερολόγιό του:

- Τα αεροπλάνα να μουγκρίζουν… και εμείς ατάραχοι να τελούμε τη Θεία Λειτουργία. Πόσο θάρρος μας έδωσες σήμερα, Κύριε!

 Άκουσε...

ή διάβασε...

Ξημερώνει η 7η Απριλίου 1941. Όλο το βράδυ βομβαρδίζονται τα οχυρά. Τα οχυρά πλέον είναι αδύνατον να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Οι τηλεφωνικές γραμμές, που με κίνδυνο έχουν επισκευαστεί τη νύχτα, κόβονται ξανά από τους βομβαρδισμούς. Μια ελληνική περίπολος ψάχνει να ανακαλύψει τη ζημιά με πολλή προφύλαξη, γιατί τα γερμανικά πολυβόλα από τον λόφο 205 παρακολουθούν.

Δόξα σοι ο Θεός! Μπροστά τους ο στύλος με τα κομμένα σύρματα. Ο δεκανέας με ταχύτητα βάζει τα αγκαθωτά του πέδιλα.

- Τρελάθηκες; Θα ανέβεις στον στύλο μέρα-μεσημέρι; του φωνάζει ο ανθυπασπιστής των διαβιβάσεων.

- Κι ο φρούραρχος που περιμένει να συνεννοηθεί με τα άλλα οχυρά;

Ο δεκανέας δένεται με την ειδική ζώνη του… Ανεβαίνει… 

- Θα σε δουν και θα σε σκοτώσουν οι Γερμανοί. Περίμενε να νυχτώσει.

- Ο φρούραρχος βιάζεται! απαντά.

Οι Γερμανοί τον βλέπουν. Γύρω του αρχίζουν να σφυρίζουν οι σφαίρες. Δουλεύει χωρίς φόβο, ήρεμος και όταν μια σφαίρα περνά πολύ κοντά του, λέει:

- Κάνε ησυχία, εκτελώ σπουδαία αποστολή.

Μια σφαίρα χτυπά τον στύλο ακριβώς κάτω από τα πόδια του! 

- Κύριε φρούραρχε, ό,τι και να γίνει, εγώ θα σε συνδέσω. Θα σου δώσω φωνή!

Με γρηγοράδα ενώνει τις δύο κομμένες γραμμές. Τα οχυρά συνεννοούνται. Ο δεκανέας αρχίζει να κατεβαίνει με ικανοποίηση. Έκανε το χρέος του. Μα οι σφαίρες με περισσότερη τώρα μανία τον κυνηγάνε. Μια ριπή τον πετυχαίνει κατάστηθα! Καθώς είναι δεμένος με τη ζώνη και στηρίζεται στα αγκαθωτά πέδιλα, δεν πέφτει κάτω παρά γέρνει πίσω και τα χέρια του κρεμούν.

Έτσι, πάνω στον στύλο, γίνεται μια ζωντανή σημαία που διαλαλεί το μεγαλείο της ψυχής των ανθρώπων αυτής της χώρας.

Στίχοι τραγουδιού «Παιδιά της Ελλάδος»

Μες στους δρόμους τριγυρνάνε
οι μανάδες και ζητάνε ν' αντικρίσουνε
τα παιδιά τους, που ορκιστήκαν,
στον σταθμό σαν χωριστήκαν,
να νικήσουνε.

Μα για 'κείνους που 'χουν φύγει
και η δόξα τους τυλίγει, ας χαιρόμαστε
και καμιά ποτέ ας μην κλάψει,
κάθε πόνο της ας θάψει
κι ας ευχόμαστε:

«Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλοι να 'ρθετε ξανά».

Λέω σ' όσες ξαγρυπνάνε
και για κάποιον ξενυχτάνε
και στενάζουνε,
πως η πίκρα κι η τρεμούλα
σε μια γνήσια Ελληνοπούλα
δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου
και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες,
όσο κι αν πικρά πονούμε,
υπερήφανα ας πούμε
σαν Σουλιώτισσες:

«Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,...»

«Με της νίκης τα κλαδιά
σας προσμένουμε, παιδιά!»