Άκουσε...

ή διάβασε...

Επιστολή αξιωματικού:

Γράμμα στρατιώτη προς τους γονείς του:

Γράμμα στρατιώτη προς την αδελφή του:

Στίχοι τραγουδιού «Λογαριάσατε λάθος»

Λογαριάσατε λάθος με τον νου σας, εμπόροι·

δε μετριέται πατρίδα, λευτεριά με τον πήχυ!

Κι αν μικρός είν' ο τόπος, και το θέλει και μπόρει

τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι.

Τούτ' η δίψα δε σβήνει, τούτ' η μάχη δεν παύει·

χίλια χρόνια αν περάσουν, δεν πεθαίνουμε σκλάβοι.

Όχι, εσάς δε σας θέλει τούτη η γη, δε σας ξέρει!

Όλα εδώ είναι δικά μας! Τι απ' το κάθε λιθάρι,

απ' το χώμα, απ' το δέντρο, το νερό και τ' αγέρι,

το κορμί μας μια στάλα για να γίνει έχει πάρει.

Η ψυχή μας επήρε μια πνοή απ' το καθένα.

Όλα εδώ 'ναι δικά μας - μα για σας όλα ξένα!

Αψηλά τις καρδιές μας! Μες στης γης μας το χώμα

πιο βαθιά ριζωμένοι, κι ας μανίζουν οι ανέμοι.

Τούτο ακόμα τον χρόνο, τούτ' την άνοιξη ακόμα,

στον ορίζοντα πέρα τ' άγιο φως σ' ανασταίνει.

Αψηλά τις καρδιές μας κι αρχινά να ροδίζει!

Η αλυσίδα μας πήρε να βογγά και να τρίζει.

Τούτ' η δίψα δε σβήνει,...

 Άκουσε...

ή διάβασε...

Ο Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ διηγήθηκε.

«Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στην Κρήτη, μου συνέστησε  να λέω πως είμαι Ελβετός, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανοιχτές. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρητικούς. Από την πρώτη στιγμή είπα πως είμαι Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξαναέζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία. 

Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο στο οποίο είχαν ταφεί οι Γερμανοί στρατιώτες που είχαν χάσει τη ζωή τους στην περίοδο της κατοχής. Ήταν έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή. Ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν’ ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα ξαφνιασμένος και τη ρώτησα: 

- Είστε από εδώ;

- Μάλιστα, μου απαντά.

- Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν Κρητικούς. 

Μου απάντησε:

«Παιδί μου, από την προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ από το  1941 μέχρι το 1944. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με τον μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο το 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω τα καντήλια στη μνήμη τους επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι του δικού μου παιδιού».

«Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί αυτή η απάντηση».

 Άκουσε...

ή διάβασε...

Αναφέρει ένας στρατιώτης: «Έλαβα εντολή να μεταφέρω πυρομαχικά στην 1η γραμμή. Είχα πολλές ημέρες να κοιμηθώ, νύσταζα φοβερά, αλλά έπρεπε να πάω γιατί ήταν μεγάλη ανάγκη. Οδηγούσα και κλείνανε τα μάτια μου, κοιμόμουν σχεδόν στο τιμόνι. Σε κάποια στιγμή βλέπω στο παρμπρίζ τη μορφή της Παναγίας. Τρομαγμένος πατάω φρένο. Σταματώ. Κατεβαίνω κάτω και τι να δω. Οι μπροστινές ρόδες είχαν σταματήσει ακριβώς στο χείλος μιας μεγάλης χαράδρας με πολλά δέντρα. Αν έπεφτα εκεί κάτω στον γκρεμό θα γινόταν έκρηξη των πυρομαχικών και μεγάλη πυρκαγιά. Εμένα δεν θα με έβρισκε κανείς.»

Τον Απρίλιο του 1941 ιταλικά και γερμανικά αεροπλάνα βομβάρδισαν το Αίγιο. Καμία όμως από τις εχθρικές βόμβες δεν βρήκε τον στόχο της. Όλες έπεφταν στη θάλασσα. Μία από τις βόμβες έπεσε και σφηνώθηκε μέσα στην καμινάδα του εργοστασίου Χαρτοποιίας Αιγίου, που βρίσκεται στην παραλία, την ώρα που το εργοστάσιο ήταν σε λειτουργία. Η βόμβα σφηνώθηκε μέσα στην καυτή καμινάδα και όμως δεν εξερράγη. Δέχτηκε αρκετές ακόμη βόμβες, έμεινε όμως άθικτο. Πολλοί άνθρωποι εργάζονταν εκεί. Τα θύματα θα ήταν πολλά. Γι’ αυτό και αποτέλεσε στόχο του εχθρού. Αργότερα, μετά την απελευθέρωση της Πατρίδας, οι Ιταλοί αεροπόροι που είχαν πάρει μέρος στον βομβαρδισμό του Αιγίου, ομολόγησαν ότι κατά την έφοδό τους δεν μπορούσαν να στοχεύσουν με επιτυχία, επειδή ένα νέφος πυκνό κάλυπτε ολόκληρη την πόλη. Η σκέπη της Παναγίας μας έσωσε την πόλη.

Ο Μουσολίνι βρίσκεται πεσμένος στο χώμα, χτυπημένος και τα ρούχα του είναι σκισμένα. Ο Έλληνας τσολιάς στέκεται μπροστά του άθικτος με τα χέρια στη μέση, καθώς τον έχει νικήσει. Τότε ο Ιταλός δικτάτορας στρέφεται στον σύμμαχό του Χίτλερ. Ομολογεί ότι αρχικά η Ιταλία ξεκίνησε τον πόλεμο και τον παρακαλεί τώρα να παρέμβει. Του ζητάει η Γερμανία να νικήσει την Ελλάδα κι έτσι μετά αυτός να περηφανεύεται ότι η Ιταλία κέρδισε. Και όντως έτσι συνέβη...

Η Ελλάδα, μετά από περίπου 7 μήνες που νικούσε την Ιταλία, δέχτηκε και την επίθεση των Γερμανών. Τελικά, με δύο πάνοπλους αντιπάλους και με τις δυνάμεις τις διασπασμένες χάνει τον πόλεμο. Μετά η Ιταλία, η Γερμανία και η Βουλγαρία κατέχουν την Ελλάδα και τη μοιράζουν μεταξύ τους. Όμως οι ‘Ελληνες ακόμα και υπό κατοχή θα αντισταθούν.