Άκουσε...

ή διάβασε...

«Ήταν, θυμάμαι, απόγευμα όταν ο διοικητής της 13ης Μοίρας ορειβατικού Πυροβολικού, όπου υπηρετούσα, μας κάλεσε να μας ανακοινώσει ότι έπρεπε να φορτώσουμε και να μετακινηθούμε 15 περίπου χιλιόμετρα προς τα αριστερά, γιατί την άλλη μέρα θα γινόταν επίθεση ενός τάγματος πεζικού και έπρεπε να προετοιμάσουμε την επιχείρηση με μια σειρά βολών.

Όμως, υπήρχε ένας τεράστιος κίνδυνος. Προς την κατεύθυνση της νέας μας θέσης οδηγούσε μόνο ένας δρόμος, μέσα από μία χαράδρα, γνωστή στους Ιταλούς. Αυτή λοιπόν τη χαράδρα τη βομβάρδιζαν συνεχώς, για να την κάνουν αδιάβατη. Τι να κάνουμε τώρα; Να προχωρήσουμε; Θα μας διέλυε το πυροβολικό τους. Να μείνουμε εκεί; Δεν ήταν δυνατό. Η διαταγή ήταν σαφής. Ο διοικητής κάλεσε τους αξιωματικούς όλους. Ανακοίνωσε την εντολή και ζήτησε τις γνώμες τους. Τι να πούμε όμως; Μπροστά φωτιά και πίσω ρέμα. Κάναμε μια προσευχή και ξεκινήσαμε προς τον βέβαιο θάνατο…

Όμως, ο Θεός έκαμε το θαύμα Του. Μόλις αρχίσαμε να μπαίνουμε στην χαράδρα είδαμε να σκάνε τα εχθρικά βλήματα μισό περίπου μίλι, πιο μπροστά από μας. Μέσα στη χαράδρα δεν έπεφτε ούτε ένα!

Παράξενο, είπαμε, η φάλαγγά μας, στρατιώτες και ζώα φορτωμένα τα κανόνια μας, υπερέβαινε τα δύο μίλια. Πηγαίναμε, βλέπετε, αραιά για να μην έχουμε πολλές απώλειες, όταν πέσουν βλήματα. Περάσαμε γρήγορα – γρήγορα όλοι. Και όταν απομακρυνθήκαμε 500 περίπου μέτρα, κατά περίεργο τρόπο άρχισε πάλι να χτυπιέται η χαράδρα… Κοιταχτήκαμε…. Τι νομίζετε είχε συμβεί; Για λίγη ώρα σηκώθηκε ένας δυνατός αέρας με αντίθετη φορά προς την κατεύθυνση των βλημάτων. Εξαιτίας της αντίθετης πίεσης, τα βλήματα έχαναν βεληνεκές, δηλαδή απόσταση..., μάκρος..., και αντί να πέφτουν μέσα στη χαράδρα, που είχαν κανονίσει οι Ιταλοί, έπεφταν μισό μίλι πιο μπροστά. Όταν περάσαμε πια, ο αέρας σταμάτησε και η χαράδρα καιγόταν πάλι από τα βλήματα. Το θαύμα ήταν φανερό. Γονατίσαμε όλοι και ευχαριστήσαμε τον Θεό για την προστασία Του…» 

 Άκουσε...

ή διάβασε...

- Μα πώς τρύπωσε το παιδί αυτό στο βαγόνι με τις αποσκευές; Δεν το είδε κανείς; Πώς λέγεσαι παιδί μου;

- Αναστάσιος Χαραλαμπόπουλος.

- Πόσο χρονών είσαι;

- Είμαι δεκατριών. Ήρθα ως εθελοντής, κύριε. Θέλω να πολεμήσω για την Ελλάδα. Είναι και ο πατέρας μου σε άλλο βαγόνι. Δεν το ξέρει ότι τον ακολούθησα…

Πράγματι ο μικρός Αναστάσης ταξίδεψε κρυμμένος από την Αθήνα μέχρι και τον τελευταίο σταθμό πριν το μέτωπο. Ούτε ο ίδιος ο πατέρας του, Αλέξανδρος, ήξερε τίποτα για την παράτολμη απόφασή του. Όταν του τον έφερε ο λοχαγός ήθελε από την μία να τον μαλώσει, αλλά από την άλλη να τον σφίξει στην αγκαλιά του. Δεν ξαφνιάστηκε ο πατέρας με την επιμονή του Αναστάση να μείνει να πολεμήσει, όταν η επιστροφή του στην Αθήνα κρίθηκε αδύνατη. Ήξερε καλά τον γιο του και με πόση αγάπη στην πατρίδα τον μεγάλωνε. Γι’ αυτό και ο πατέρας δέχτηκε εύκολα την πρόταση να υπογράψει για να καταταχτεί ο γιος του εθελοντής στον ελληνικό στρατό, κι ας ήταν το όπλο μεγαλύτερο από το μπόι του.

Γρήγορα ο Αναστάσης βρέθηκε στην πρώτη γραμμή και στην αντάρα της μάχης. Φορούσε τη στολή του στρατιώτη, που με εντολή του διοικητή της μεραρχίας ράφτηκε στα μέτρα του. Γρήγορα γεύτηκε και τη χαρά της νίκης. Όταν ο στρατός μας κατέλαβε την Κορυτσά, ο Αναστάσης μπήκε και παρήλασε στην πρώτη γραμμή επικεφαλής του λόχου. 

Βάρυναν οι ώμοι του παιδιού, που από τη μία στιγμή στην άλλη έγινε άντρας, στρατιώτης, πολεμιστής. Μεγάλωσαν οι ευθύνες, μεγάλωσε και η θυσιαστική αγάπη του για τη μάνα Ελλάδα. Τι κι αν ΄ταν παιδί;

Ένα μικρό κρυολόγημα αναγκάζει τους υπευθύνους να τον αφήσουν στα μετόπισθεν, σε ένα μικρό πανδοχείο να αναρρώσει. Ο Αναστάσης αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή ότι ένας πελάτης του πανδοχείου κλείνεται στο δωμάτιό του και ότι με ένα περίεργο μηχάνημα κάτι έκανε. Γνωστοποιεί τις υποψίες του στον πανδοχέα και εκείνος καλεί αμέσως την χωροφυλακή. Πράγματι, ο ύποπτος ήταν κατάσκοπος, που έδινε στους Ιταλούς πληροφορίες για τις θέσεις και τις κινήσεις των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων της περιοχής. Λίγα λεπτά αργότερα ο κατάσκοπος βρισκόταν στα χέρια των χωροφυλάκων και ο Αναστάσης Χαραλαμπόπουλος, γιος του Αλέξανδρου, μόλις 13 ετών, πήρε προαγωγή στο βαθμό του δεκανέα.

Άκουσε...

ή διάβασε...

Η γελοιογραφία της εποχής σατιρίζει τη βεβαιότητα του Μουσολίνι (γνωστό ως Ντούτσε: ο ηγέτης) για τη νίκη του στον πόλεμο εναντίον των Ελλήνων. Και ενώ ανακοινώνει στον ιταλικό λαό ότι πίνει τον καφέ του στην Αθήνα, μετά από 103 μέρες πολέμου ακόμα χάνουν από τους Έλληνες. Ο καφές του στο αθηναϊκό καφενείο έχει κρυώσει.